1. مقدمه

التهاب تاندون‌های دِکروین (De Quervain's tenosynovitis) یک وضعیت دردناک است که اغلب در ناحیه مچ دست و انگشت شست بروز می‌کند. این وضعیت که به نام تنگی کانال تاندون‌های مچ دست نیز شناخته می‌شود، معمولاً به دلیل استفاده مکرر از دست یا انجام حرکات تکراری با شست ایجاد می‌شود. بیماران مبتلا به این بیماری اغلب با درد و التهاب در ناحیه مچ دست و سختی در حرکت انگشت شست مواجه هستند که می‌تواند انجام فعالیت‌های روزمره را به شدت مختل کند.

در سال‌های اخیر، شیوع این بیماری در بین افراد به دلیل استفاده گسترده از گوشی‌های هوشمند و کامپیوترها افزایش یافته است. این مسئله باعث شده تا اهمیت شناخت این بیماری و روش‌های درمان آن بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد. اگرچه De Quervain's tenosynovitis معمولاً یک بیماری خوش‌خیم و قابل درمان است، اما در صورت عدم درمان مناسب می‌تواند منجر به مشکلات مزمن و حتی نیاز به جراحی شود.

هدف از نگارش این مقاله، ارائه یک دیدگاه جامع و علمی در مورد التهاب تاندون‌های دکروین است. در این مقاله، علاوه بر بررسی علل و عوامل خطر، به روش‌های مختلف تشخیص و درمان‌های موجود نیز پرداخته خواهد شد. همچنین، روش‌های پیشگیری و مدیریت طولانی‌مدت این بیماری نیز مورد بحث قرار می‌گیرد تا خوانندگان بتوانند با آگاهی کامل از این بیماری، اقدامات لازم برای پیشگیری یا درمان آن را انجام دهند.

2. آناتومی و فیزیولوژی مرتبط

آناتومی و فیزیولوژی مرتبط:

برای درک بهتر التهاب تاندون‌های دِکروین (De Quervain's tenosynovitis)، ابتدا باید با ساختار آناتومیکی ناحیه مچ دست و شست و نقش فیزیولوژیکی تاندون‌ها و عضلات درگیر آشنا شویم. این شناخت به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از چگونگی ایجاد این بیماری و تأثیر آن بر عملکرد دست داشته باشیم.

تاندون‌ها و عضلات درگیر:

در ناحیه مچ دست و شست، دو تاندون اصلی وجود دارند که مسئول حرکت و کنترل انگشت شست هستند:

1. تاندون عضله بلند باز کننده شست (Extensor Pollicis Longus): این تاندون از پشت ساعد به سمت انگشت شست حرکت می‌کند و مسئول اکستنشن (باز شدن) شست است.
2. تاندون عضله کوتاه باز کننده شست (Extensor Pollicis Brevis): این تاندون نیز از پشت ساعد به شست می‌رود و در حرکت اکستنشن شست نقش دارد.

این تاندون‌ها از کانالی به نام کانال اول اکستنسور عبور می‌کنند که در قسمت پشتی مچ دست واقع شده است. این کانال توسط غلافی از بافت همبند به نام غلاف تاندونی پوشیده شده است که از تاندون‌ها در برابر اصطکاک و آسیب محافظت می‌کند. در حالت طبیعی، تاندون‌ها درون این غلاف به نرمی حرکت می‌کنند، اما در صورت التهاب یا تنگی این کانال، حرکت تاندون‌ها با مشکل مواجه می‌شود.

مکانیزم حرکت شست:

حرکت شست یکی از پیچیده‌ترین و حیاتی‌ترین حرکات در دست انسان است. شست به دلیل قابلیت انجام حرکات مختلف مانند خم کردن، باز کردن و چرخش، نقش بسیار مهمی در انجام بسیاری از وظایف روزمره ایفا می‌کند. این حرکات عمدتاً توسط تاندون‌های عضله بلند و کوتاه باز کننده شست کنترل می‌شوند. هرگونه اختلال در حرکت این تاندون‌ها، مانند التهاب یا چسبندگی، می‌تواند منجر به درد و محدودیت در حرکت شست شود.

تغییرات فیزیولوژیکی در التهاب تاندون‌ها:

هنگامی که تاندون‌های شست تحت فشار مکرر یا حرکات تکراری قرار می‌گیرند، بافت‌های اطراف این تاندون‌ها دچار التهاب می‌شوند. این التهاب باعث تورم و افزایش ضخامت غلاف تاندونی می‌شود. با افزایش ضخامت غلاف، فضای موجود در کانال تاندون کاهش می‌یابد و تاندون‌ها درون این فضای تنگ گیر می‌افتند. نتیجه این وضعیت، ایجاد درد و محدودیت در حرکت تاندون‌ها است.

علاوه بر این، التهاب مزمن می‌تواند منجر به تشکیل بافت فیبروزه در ناحیه ملتهب شود که باعث می‌شود تاندون‌ها به سختی در غلاف خود حرکت کنند. در موارد شدید، این تغییرات ممکن است به حدی پیشرفت کنند که جراحی برای آزادسازی تاندون‌ها ضروری شود.

تأثیر التهاب بر عملکرد دست:

التهاب تاندون‌های دکروین نه تنها باعث درد و محدودیت حرکت شست می‌شود، بلکه می‌تواند به طور قابل توجهی عملکرد کلی دست را نیز تحت تأثیر قرار دهد. بیمارانی که به این بیماری مبتلا هستند، ممکن است در انجام وظایف ساده‌ای مانند برداشتن اشیاء، باز کردن درب‌ها یا حتی تایپ کردن دچار مشکل شوند. این محدودیت‌ها می‌تواند کیفیت زندگی فرد را کاهش دهد و او را از انجام فعالیت‌های روزمره بازدارد.

3. علل و عوامل خطر 

علل و عوامل خطر:

التهاب تاندون‌های دِکروین (De Quervain's tenosynovitis) ناشی از چندین عامل مختلف است که هر یک به نحوی می‌تواند باعث تحریک و التهاب تاندون‌ها و بافت‌های اطراف شود. درک این علل و عوامل خطر می‌تواند به پیشگیری از بروز بیماری و مدیریت بهتر آن کمک کند.

1. حرکات تکراری و فشار مداوم:

یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد De Quervain's tenosynovitis، انجام حرکات تکراری و اعمال فشار مداوم بر تاندون‌های شست و مچ دست است. فعالیت‌هایی مانند تایپ کردن، استفاده از موس کامپیوتر، برداشتن اشیاء سنگین، یا حتی انجام کارهای خانگی مانند شستن ظرف‌ها و دوخت و دوز می‌تواند فشار مداومی بر تاندون‌ها وارد کند. این فشار مداوم منجر به التهاب و تورم تاندون‌ها و غلاف تاندونی می‌شود.

2. استفاده بیش از حد از گوشی‌های هوشمند:

در دهه‌های اخیر، استفاده گسترده از گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها به یکی از عوامل مهم در افزایش شیوع De Quervain's tenosynovitis تبدیل شده است. کاربرانی که به طور مداوم از انگشت شست برای تایپ یا جابجایی در صفحات استفاده می‌کنند، به مرور زمان دچار التهاب تاندون‌های شست می‌شوند. این وضعیت که گاهی به نام "تاندونیت شست تلفن همراه" نیز شناخته می‌شود، در بین جوانان و افرادی که به طور مداوم از دستگاه‌های الکترونیکی استفاده می‌کنند، شایع‌تر است.

3. جنسیت و سن:

تحقیقات نشان داده است که زنان بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به De Quervain's tenosynovitis هستند. این احتمالاً به دلیل تفاوت‌های آناتومیکی و هورمونی است. علاوه بر این، این بیماری معمولاً در افراد میانسال، به ویژه بین 30 تا 50 سال، بیشتر مشاهده می‌شود. این احتمال وجود دارد که تغییرات هورمونی مرتبط با بارداری و یائسگی نیز در افزایش خطر ابتلا به این بیماری نقش داشته باشند.

4. بارداری و مراقبت از نوزاد:

بسیاری از زنان در دوران بارداری یا پس از زایمان به De Quervain's tenosynovitis مبتلا می‌شوند. این وضعیت ممکن است به دلیل تغییرات هورمونی و افزایش احتباس مایعات در بدن باشد که منجر به تورم و فشار بر تاندون‌ها می‌شود. علاوه بر این، حرکات تکراری و مداوم مربوط به نگهداری و مراقبت از نوزاد، مانند بلند کردن و حمل نوزاد، نیز می‌تواند باعث تشدید بیماری شود.

5. شرایط پزشکی دیگر:

برخی شرایط پزشکی دیگر می‌توانند خطر ابتلا به De Quervain's tenosynovitis را افزایش دهند. به عنوان مثال، افرادی که به بیماری‌هایی مانند آرتریت روماتوئید، نقرس، یا دیابت مبتلا هستند، بیشتر در معرض خطر التهاب تاندون‌ها قرار دارند. این بیماری‌ها می‌توانند باعث آسیب به بافت‌های نرم و افزایش التهاب در ناحیه مچ دست شوند.

6. ژنتیک و ساختار آناتومیکی:

ژنتیک و ساختار آناتومیکی فرد نیز ممکن است در افزایش خطر ابتلا به De Quervain's tenosynovitis نقش داشته باشد. افرادی که به طور ژنتیکی دارای تاندون‌ها و غلاف‌های تنگ‌تری هستند، ممکن است بیشتر در معرض خطر التهاب و فشار تاندون‌ها قرار گیرند.

4. علائم و نشانه‌ها 

علائم و نشانه‌ها:

التهاب تاندون‌های دِکروین (De Quervain's tenosynovitis) با علائم خاصی همراه است که ممکن است به تدریج ظاهر شوند یا به صورت ناگهانی بروز کنند. شناسایی زودهنگام این علائم می‌تواند به تشخیص سریع‌تر و آغاز درمان مؤثرتر کمک کند. در زیر به مهم‌ترین علائم و نشانه‌های این بیماری پرداخته می‌شود:

1. درد در ناحیه مچ دست و شست:

یکی از اصلی‌ترین علائم De Quervain's tenosynovitis درد در ناحیه مچ دست، به‌ویژه در سمت شست، است. این درد ممکن است به صورت ناگهانی ظاهر شود یا به تدریج افزایش یابد. بیماران معمولاً درد را هنگام انجام حرکات تکراری یا فشار بر شست، مانند گرفتن اشیاء، بلند کردن نوزاد، یا حتی چرخاندن مچ دست، تجربه می‌کنند.

2. تورم در ناحیه مچ دست:

تورم در ناحیه مچ دست، به خصوص در بالای تاندون‌های شست، یکی دیگر از علائم شایع است. این تورم ممکن است به دلیل التهاب تاندون‌ها و غلاف تاندونی باشد. در برخی موارد، تورم ممکن است به اندازه‌ای باشد که باعث محدودیت در حرکت دست و شست شود.

3. حساسیت به لمس:

بیماران مبتلا به De Quervain's tenosynovitis ممکن است حساسیت به لمس در ناحیه مچ دست و شست داشته باشند. لمس ناحیه آسیب‌دیده ممکن است باعث ایجاد درد شدید یا احساس ناراحتی شود. این حساسیت می‌تواند انجام کارهای روزمره را برای بیمار دشوار کند.

4. کاهش دامنه حرکتی شست:

یکی دیگر از نشانه‌های مهم این بیماری، کاهش دامنه حرکتی شست است. به دلیل التهاب و تورم تاندون‌ها، بیمار ممکن است نتواند شست خود را به طور کامل خم یا باز کند. این محدودیت در حرکت می‌تواند انجام کارهایی که نیاز به دقت یا قدرت دستی دارند را تحت تأثیر قرار دهد.

5. صدای ترق در حرکت تاندون‌ها:

در برخی موارد، بیماران ممکن است هنگام حرکت دادن شست یا مچ دست خود صدای "ترق" یا احساس قفل شدن تاندون‌ها را تجربه کنند. این صدا معمولاً به دلیل حرکت تاندون‌های ملتهب درون غلاف تاندونی تنگ شده ایجاد می‌شود و می‌تواند نشانه‌ای از شدت التهاب باشد.

6. ضعف در گرفتن اشیاء:

ضعف در گرفتن اشیاء و انجام فعالیت‌هایی که نیاز به قدرت دستی دارند، از دیگر علائم این بیماری است. بیمار ممکن است احساس کند که قدرت کافی برای نگه داشتن اشیاء یا انجام کارهای دستی را ندارد، که این مسئله می‌تواند به طور قابل توجهی کیفیت زندگی فرد را کاهش دهد.

5. تشخیص و روش‌های ارزیابی

تشخیص و روش‌های ارزیابی:

تشخیص De Quervain's tenosynovitis معمولاً بر اساس تاریخچه پزشکی، علائم بالینی و معاینات فیزیکی انجام می‌شود. اگرچه در بسیاری از موارد، این بیماری با بررسی علائم و انجام تست‌های ساده تشخیص داده می‌شود، اما در برخی موارد نیاز به ارزیابی‌های دقیق‌تر از طریق تصویربرداری یا تست‌های تخصصی‌تر وجود دارد. در ادامه به مهم‌ترین روش‌های تشخیص و ارزیابی این بیماری اشاره می‌کنیم:

1. معاینه فیزیکی:

اولین و مهم‌ترین گام در تشخیص De Quervain's tenosynovitis، معاینه فیزیکی توسط پزشک است. در این معاینه، پزشک به بررسی ناحیه مچ دست و شست پرداخته و علائم درد، تورم، حساسیت به لمس، و محدودیت در حرکت را ارزیابی می‌کند. یکی از تست‌های کلینیکی مهم که به طور خاص برای تشخیص این بیماری انجام می‌شود، تست فینکلستاین (Finkelstein test) است.

• تست فینکلستاین: در این تست، از بیمار خواسته می‌شود تا شست خود را درون مشت خود قرار دهد و سپس مچ دست را به سمت داخل خم کند (اداکت کند). اگر بیمار در این حالت درد شدیدی در ناحیه مچ دست و شست احساس کند، احتمالاً به De Quervain's tenosynovitis مبتلا است. این تست به دلیل دقت بالا در تشخیص بیماری، یکی از رایج‌ترین تست‌های فیزیکی برای این وضعیت است.

2. تصویربرداری:

اگرچه تصویربرداری معمولاً برای تشخیص اولیه De Quervain's tenosynovitis ضروری نیست، اما در مواردی که پزشک نیاز به ارزیابی دقیق‌تر دارد یا مشکوک به وجود سایر مشکلات در مچ دست است، ممکن است از روش‌های تصویربرداری استفاده شود. رایج‌ترین روش‌های تصویربرداری شامل:

• سونوگرافی: سونوگرافی می‌تواند به تصویربرداری از تاندون‌ها و غلاف‌های تاندونی کمک کند و در تشخیص التهاب و تورم تاندون‌ها بسیار مؤثر است. این روش غیرتهاجمی است و اطلاعات دقیقی از وضعیت بافت‌های نرم ارائه می‌دهد.

• ام‌آر‌آی (MRI): ام‌آر‌آی نیز می‌تواند به تصویربرداری دقیق از تاندون‌ها و غلاف‌های تاندونی کمک کند و در موارد پیچیده‌تر یا زمانی که نیاز به بررسی عمیق‌تری از ساختارهای داخلی وجود دارد، استفاده می‌شود. ام‌آر‌آی به پزشک امکان می‌دهد تا وجود هرگونه تغییرات ساختاری یا آسیب‌های احتمالی دیگر را بررسی کند.

3. ارزیابی تست‌های عملکردی:

پزشک ممکن است از تست‌های عملکردی برای ارزیابی میزان تأثیر بیماری بر عملکرد دست و شست استفاده کند. این تست‌ها می‌توانند شامل ارزیابی قدرت گرفتن اشیاء، دامنه حرکتی شست، و توانایی انجام وظایف روزمره باشند. این ارزیابی‌ها به پزشک کمک می‌کنند تا شدت بیماری و نیاز به درمان‌های مختلف را تعیین کند.

4. تاریخچه پزشکی:

جمع‌آوری اطلاعات دقیق از تاریخچه پزشکی بیمار، از جمله بررسی فعالیت‌های روزمره، شغل، و هرگونه سابقه بیماری‌های مشابه یا شرایط پزشکی مرتبط، بخش مهمی از فرآیند تشخیص است. این اطلاعات می‌توانند به پزشک کمک کنند تا عوامل خطر را شناسایی کرده و برنامه درمانی مناسبی را برای بیمار تنظیم کند.

5. تشخیص‌های افتراقی:

گاهی اوقات، علائم De Quervain's tenosynovitis ممکن است با سایر مشکلات مچ دست یا شست، مانند سندرم تونل کارپ، آرتریت روماتوئید، یا تاندونیت‌های دیگر اشتباه گرفته شود. بنابراین، پزشک باید با دقت علائم را بررسی کرده و در صورت نیاز از روش‌های تصویربرداری یا آزمایش‌های تکمیلی برای تشخیص دقیق استفاده کند.

6. درمان‌های غیرجراحی 

درمان‌های غیرجراحی:

درمان‌های غیرجراحی برای De Quervain's tenosynovitis معمولاً به عنوان اولین خط درمانی توصیه می‌شوند، به ویژه در مواردی که بیماری در مراحل اولیه قرار دارد. این درمان‌ها می‌توانند به کاهش درد، التهاب و بهبود عملکرد دست و شست کمک کنند. در زیر به مهم‌ترین روش‌های درمانی غیرجراحی می‌پردازیم:

1. استراحت و اصلاح فعالیت‌ها:

اولین و مهم‌ترین اقدام در درمان De Quervain's tenosynovitis، استراحت دادن به دست و شست آسیب‌دیده است. کاهش یا متوقف کردن فعالیت‌هایی که باعث تحریک تاندون‌ها می‌شوند، می‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند. در برخی موارد، اصلاح فعالیت‌های روزمره، مانند تغییر روش گرفتن اشیاء یا کاهش استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی، ضروری است. این اقدامات به تاندون‌ها فرصت می‌دهد تا بدون تحریک مداوم بهبود یابند.

2. استفاده از اسپلینت (آتل):

استفاده از اسپلینت یا آتل یکی دیگر از روش‌های مؤثر در درمان غیرجراحی De Quervain's tenosynovitis است. اسپلینت می‌تواند به ثابت نگه داشتن شست و مچ دست کمک کند و از حرکت تاندون‌های ملتهب جلوگیری کند. این روش باعث کاهش فشار بر تاندون‌ها و کاهش التهاب می‌شود. معمولاً اسپلینت به مدت 2 تا 6 هفته استفاده می‌شود، بسته به شدت بیماری و پاسخ بیمار به درمان.

3. فیزیوتراپی:

فیزیوتراپی نقش مهمی در بهبود عملکرد دست و کاهش علائم De Quervain's tenosynovitis ایفا می‌کند. فیزیوتراپیست می‌تواند تمرینات و تکنیک‌های مختلفی را برای بهبود دامنه حرکتی، تقویت عضلات و کاهش التهاب توصیه کند. برخی از تمرینات رایج شامل:

• تمرینات کششی: این تمرینات به آرامی تاندون‌های شست را کشش داده و به افزایش انعطاف‌پذیری آنها کمک می‌کنند.
• تمرینات تقویتی: تمرینات تقویتی برای عضلات ساعد و شست می‌توانند به کاهش فشار بر تاندون‌های آسیب‌دیده کمک کنند.
• تکنیک‌های ماساژ: ماساژ ملایم ناحیه مچ دست و شست می‌تواند به بهبود جریان خون و کاهش التهاب کمک کند.

فیزیوتراپی همچنین ممکن است شامل استفاده از روش‌های مدرن‌تری مانند الکتروتراپی، اولتراسوند یا لیزر درمانی برای کاهش درد و التهاب باشد.

4. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs):

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن معمولاً به عنوان یک درمان کمکی برای کاهش درد و التهاب استفاده می‌شوند. این داروها می‌توانند به صورت خوراکی مصرف شوند یا به صورت ژل و کرم موضعی بر روی ناحیه آسیب‌دیده اعمال شوند. اگرچه NSAIDs می‌توانند به طور مؤثری درد را کاهش دهند، اما باید تحت نظر پزشک مصرف شوند تا از عوارض جانبی احتمالی جلوگیری شود.

5. تزریق کورتیکواستروئید:

تزریق کورتیکواستروئیدها به ناحیه آسیب‌دیده یکی از روش‌های درمانی مؤثر برای کاهش سریع التهاب و درد در De Quervain's tenosynovitis است. این تزریق‌ها معمولاً توسط پزشک و تحت شرایط استریل انجام می‌شود. کورتیکواستروئیدها به کاهش التهاب و تورم تاندون‌ها و غلاف تاندونی کمک می‌کنند و می‌توانند به طور قابل توجهی علائم بیماری را کاهش دهند. در برخی موارد، یک تزریق ممکن است کافی باشد، اما گاهی نیاز به تکرار تزریق در فواصل زمانی مشخص وجود دارد.

6. تغییرات در محیط کار:

اگر De Quervain's tenosynovitis به دلیل شرایط کاری ایجاد شده باشد، تغییرات در محیط کار می‌تواند به کاهش علائم و پیشگیری از عود بیماری کمک کند. این تغییرات ممکن است شامل بهبود وضعیت ارگونومیک محیط کار، استفاده از ابزارهای کمکی برای کاهش فشار بر دست‌ها و مچ دست، و استراحت‌های منظم در طول روز باشد. کارفرمایان نیز باید با رعایت اصول ارگونومی و فراهم کردن محیط کاری مناسب به کاهش خطر ابتلا به این بیماری در کارکنان خود کمک کنند.

7. تکنیک‌های سرد و گرم کردن:

استفاده از تکنیک‌های سرد و گرم کردن نیز می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند. استفاده از یخ یا کمپرس سرد بر روی ناحیه آسیب‌دیده به مدت 15 تا 20 دقیقه چندین بار در روز می‌تواند به کاهش تورم و درد کمک کند. همچنین، استفاده از کمپرس گرم یا حمام آب گرم ممکن است به بهبود جریان خون و کاهش سفتی عضلات و تاندون‌ها کمک کند.

8. ماساژ و تراپی‌های تکمیلی:

ماساژ درمانی و تکنیک‌های تکمیلی مانند طب سوزنی یا تراپی‌های دستی (مانند استئوپاتی یا کایروپراکتیک) نیز می‌توانند در کاهش علائم De Quervain's tenosynovitis مؤثر باشند. این روش‌ها ممکن است به عنوان درمان‌های مکمل در کنار سایر روش‌های درمانی غیرجراحی استفاده شوند.

9. آموزش بیمار:

آموزش بیمار در مورد چگونگی مدیریت بیماری و پیشگیری از عود مجدد علائم، بخش مهمی از درمان است. بیمار باید در مورد چگونگی انجام فعالیت‌های روزمره به روش‌های سالم‌تر، تکنیک‌های کاهش فشار بر دست و مچ دست، و اهمیت رعایت استراحت و استفاده از اسپلینت یا آتل آموزش ببیند.

7. درمان‌های جراحی

درمان‌های جراحی:

درمان جراحی معمولاً برای افرادی توصیه می‌شود که به درمان‌های غیرجراحی پاسخ نداده‌اند و همچنان علائم شدید و ناتوان‌کننده‌ای دارند. هدف از جراحی، کاهش فشار بر تاندون‌های ملتهب و بهبود عملکرد شست و مچ دست است.

1. اهداف جراحی:

هدف اصلی جراحی در De Quervain's tenosynovitis آزادسازی فضای تاندون‌های شست از فشار و کاهش التهاب است. در این روش، پزشک با ایجاد یک برش کوچک در ناحیه مچ دست، غلاف تاندونی را باز می‌کند تا فضای بیشتری برای حرکت تاندون‌ها فراهم شود. این اقدام باعث کاهش فشار بر تاندون‌ها و بهبود عملکرد آنها می‌شود.

2. روش جراحی:

جراحی De Quervain's tenosynovitis معمولاً به صورت سرپایی و تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شود. در طول جراحی:

• پزشک یک برش کوچک در بالای غلاف تاندونی (در محل کانال اول اکستنسور) ایجاد می‌کند.
• غلاف تاندونی باز می‌شود تا تاندون‌ها فضای بیشتری برای حرکت داشته باشند.
• در برخی موارد، اگر بافت فیبروزه یا تورم قابل توجهی وجود داشته باشد، ممکن است بخشی از بافت‌های ملتهب برداشته شود.
• پس از اتمام جراحی، برش با بخیه بسته می‌شود و دست بیمار با یک بانداژ محافظت می‌شود.

جراحی معمولاً حدود 30 دقیقه تا یک ساعت طول می‌کشد و بیمار می‌تواند در همان روز به خانه بازگردد.

3. دوره بهبودی و مراقبت‌های پس از جراحی:

دوره بهبودی پس از جراحی معمولاً چند هفته تا چند ماه طول می‌کشد. در این مدت، بیمار باید:

• از دست و مچ دست خود محافظت کند و از انجام فعالیت‌های سنگین پرهیز کند.
• از اسپلینت یا آتل برای ثابت نگه داشتن دست استفاده کند.
• تمرینات فیزیوتراپی را برای بهبود دامنه حرکتی و تقویت عضلات انجام دهد.
• بهبود زخم و پیشگیری از عفونت‌ها را از طریق مراقبت‌های بهداشتی مناسب انجام دهد.

در اکثر موارد، جراحی نتایج خوبی به همراه دارد و بیماران پس از بهبودی به فعالیت‌های روزمره خود بازمی‌گردند.

4. عوارض احتمالی:

اگرچه جراحی De Quervain's tenosynovitis معمولاً ایمن و مؤثر است، اما مانند هر جراحی دیگری ممکن است با عوارضی همراه باشد. این عوارض می‌توانند شامل عفونت، خونریزی، آسیب به اعصاب ناحیه مچ دست، یا بازگشت مجدد علائم باشند. بیمار باید در صورت بروز هرگونه علائم غیرمعمول یا مشکلات پس از جراحی، فوراً با پزشک خود مشورت کند.

8. پیشگیری و مدیریت طولانی‌مدت

پیشگیری و مدیریت طولانی‌مدت:

پیشگیری از De Quervain's tenosynovitis و مدیریت طولانی‌مدت آن می‌تواند به کاهش خطر بازگشت بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیمار کمک کند. در زیر به برخی از اقدامات پیشگیرانه و راهکارهای مدیریت طولانی‌مدت اشاره می‌شود:

1. اصلاح فعالیت‌های روزانه:

تغییر در نحوه انجام فعالیت‌های روزمره که باعث فشار بر تاندون‌های شست و مچ دست می‌شوند، از اهمیت زیادی برخوردار است. این تغییرات می‌تواند شامل:

• پرهیز از حرکات تکراری و بلند کردن اشیاء سنگین با یک دست.
• استفاده از هر دو دست برای انجام وظایف سنگین.
• انجام حرکات کششی و تقویتی به صورت منظم.

2. استفاده از تجهیزات ارگونومیک:

استفاده از ابزارها و تجهیزات ارگونومیک در محیط کار یا خانه می‌تواند به کاهش فشار بر دست‌ها کمک کند. این ابزارها ممکن است شامل ماوس و صفحه‌کلید ارگونومیک، ابزارهای کمکی برای بلند کردن اشیاء سنگین، و صندلی‌ها و میزهای قابل تنظیم باشد.

3. تمرینات ورزشی و فیزیوتراپی:

ادامه تمرینات کششی و تقویتی که توسط فیزیوتراپیست توصیه می‌شود، می‌تواند به حفظ قدرت و انعطاف‌پذیری تاندون‌ها کمک کند و از بازگشت علائم جلوگیری کند. همچنین، انجام ورزش‌های سبک مانند شنا یا یوگا ممکن است به بهبود عملکرد دست‌ها و مچ‌ها کمک کند.

4. مراقبت از وضعیت دست‌ها:

پرهیز از فشار مکرر بر دست‌ها و مچ‌ها و استراحت‌های منظم در طول روز می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به De Quervain's tenosynovitis کمک کند. بیمار باید به علائم اولیه بیماری، مانند درد یا تورم، توجه کرده و در صورت بروز این علائم، فوراً اقدامات پیشگیرانه را انجام دهد.

9. نتیجه‌گیری

نتیجه‌گیری:

De Quervain's tenosynovitis یک وضعیت شایع اما قابل درمان است که می‌تواند به طور قابل توجهی کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب این بیماری می‌تواند از پیشرفت آن جلوگیری کرده و بهبودی سریع‌تر بیمار را تضمین کند. روش‌های درمانی غیرجراحی مانند استراحت، استفاده از اسپلینت، فیزیوتراپی و تزریق کورتیکواستروئید معمولاً در مراحل اولیه بیماری مؤثر هستند. با این حال، در موارد شدیدتر، جراحی ممکن است ضروری باشد.

پیشگیری از بازگشت علائم و مدیریت طولانی‌مدت بیماری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. تغییرات در سبک زندگی، استفاده از ابزارهای ارگونومیک و تمرینات منظم می‌توانند به حفظ سلامت دست‌ها و مچ‌ها کمک کنند و خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهند.

در نهایت، آگاهی از علائم و نشانه‌های De Quervain's tenosynovitis و مراجعه به موقع به پزشک می‌تواند به پیشگیری از عوارض جدی‌تر و حفظ سلامت و عملکرد دست‌ها کمک کند.